obur öfkelerin ölüm orucunda
bir mavi
su serper yanan ormanlarıma
dudağında dalga izi
bir çocuğun uçurtması ölüme takılır gibi
tescilli karanlıklar doğuyor aydınlıktan
sabahı sökmeye çalışırken
içimde öldürülen bir avuç cellat,
batar çıplak ayaklarima döküp gittiğin heceler
sızlayan boşluklarda savrulur yıllar
kanayan düşlerde
asılı kalır gözlerim
ağır aksak gecelerde
temize çektiğim uykusuzlukları boyuyorum gökkuşağına
güneşten bir yudum içer gibi sevdiğim
çöpten adamlar biriktirmişim avucumda...
(bir gök kuşağı olmalı sevmek
olabildiğince yerden yüksek...)
gözümden düşen her tomurcuk
toprağın dokunduğu tende
bir yokmuş
dün yokmuş güncelerimde
şair ceketli mülteciler konuk ettim gurbetlerime
cesedimden yamalık yaptılar
ki küçüktüm ben yaralarından
örtemezdim...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!