saklama kendini
saklambaç oynamayalı çok oldu
çocukluğumu en üst katta katta bıraktım
aşağıya indiğimde büyümüştüm
yarım kalan çocukluğumun ilk evresindeyim şimdi
olağanüstü güçler olağandır aslında
ben görünmezdim çocukken
bir tek şeker kuyusu fark etti beni
kaldırdı yüzümdeki utangaç perdeyi
ve fısıldadı kulağıma
bakışlarımın hep çocuk kalması gerektiğini
tebeşiri tutsaydım belki bir güneş çizerdim
fakat kalkamadım o kırık sıradan
yalnızlık gürültü çıkarmakmış, öyle dedi öğretmenim
bir çelişkiydi yalnızlık
tebeşir de bir çelişkiydi, şimdi anlıyorum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!