Nazenin'le Hasbihal Şiiri - İsmail Uysal

Yaylalarda açan sarı papatya
Güle meydan okur, zambak tanımaz
Asil bir yalnızlık, sade bir gurur
Toprağı altında ezilir dünya
Nazenin, kokusu ayrı bir huzur
Çiçeğinden özge yaprak tanımaz

Bir köylü kızının perçeminde süs
Uzar rayihası afak tanımaz
Ey şair, sihrini göster heceye!
Bir hayal alemi dağlarında sis
Nicedir dolunay hakim geceye
Güneşe kin kusar şafak tanımaz

Nazenin, bir diyar senden çok ırak
Öpülen eteği dudak tanımaz
Münafık Kabe'yi tavaf ediyor
Polise ispitler ustayı çırak
Küheylan isyanda meydan yok diyor
Kılıcı kın oku sadak tanımaz

Yitirdik güzelim masumiyeti
Madde sultan oldu, ahlak tanımaz
Tilkiyi kümese bekçi yaptı hem
Cibinlikle örttü cibilliyeti
Şeytanın kibrine göz koydu adem
Şimdiki insanı toprak tanımaz

Nazenin, gözlerin bir umut, bir düş
Kin gütmez, ah etmez , nifak tanımaz
Karanlık bu dünya ışığa muhtaç
Bir söz, bir hareket belki bir gülüş
Belki doyuverir on binlerce aç
Tebessüm bilmeyen infak tanımaz

Susma, kurdun, kuşun hakkı var sende
Susma ki adalet yasak tanımaz
Nazenin, her zorluk kolaya gebe
Kaç kıştan doğmuştur kaç bahar sende
Hayaller uçarı, düşler göçebe
Susma, adil olan muğlak tanımaz

Bir deniz gizlenmiş bakışlarına
Gözyaşın aşktansa ırmak tanımaz
İnsan kibir denen illete düştü
Meyletti Şeytanın alkışlarına
Kemale ermişken zillete düştü
Gayrı İbrahimler misak tanımaz
Gayrı İsmailler bıçak tanımaz