Nazenin'e Veda Şiiri - İsmail Uysal

Gökyüzün özlemiyle yanıyorken bir düşün
Yeryüzünü ışıtan gün gibi aklımdasın
Dolunaydan bin parça koparıyor gülüşün
Yarınımı hapseden dün gibi aklımdasın

Toprak kokusuna eş, özlem yağmurla gelir
Sılamdan bir efsane taşıyordun Nazenin
Gönülde biriken söz dile desturla gelir
Sen dilini kalbinde yaşıyordun Nazenin

Karakışın içine düştü hayal perisi
Baharı muştulayan kardelenden eser yok
Nerdesin ey düşlerin can alıcı hurisi
Gece düşündeyim ben oysa senden eser yok

Nisan yağmurlarıyla ıslattım umudumu
Damlaların düştüğü an gibi aklımdasın
Üşüdüğümü evvel, sonra boğulduğumu
Nihayet tenden göçen can gibi aklımdasın

Çekiyorum içime kokusunu toprağın
Bir toz ile yoluma düşüyorsun Nazenin
Sonra bir kuş ruhuyla zirvesinde bir dağın
Ölmüş bir hayal gibi üşüyorsun Nazenin

Beyazımda kayboldu hayallerin grisi
Beni karanlığımla anlayacak nefer yok
Ne beni kuyusunda saklayacak birisi
Kalplerinde dert izi göz uçlarında fer yok