Nâzenin Şiiri - Taha Yavuztürk

Ey en nâzende gûfte
Naz bulanmış yüzün, hırstan görünmüyor
Gözlerin alev saçıyor
Hızlı hızlı adımların inletiyor, seni paylaştığım caddeleri
Seni gören kuşlar gözlerinden tanıyor
Ağaçlar bir dal gibi eğiliyor, saçlarının uçuşuna.
Nefret dolu bakışların acıtsa da yüzüne bakmak anlık cennetim oluyor.
Okyanus gözlerin veriyor yaşama hevesimi
Daldıkça, umutlara bulanıyorum
Her ne kadar hapsetsende beni okyanusunun ortasında küreksiz bir sandala
Çaresizliğimi gizleyip uçacağım elimdeki umut kuşumla...
Ve her kanat çırpışımda haykıracağım seni
Adını göğün göğsüne yazacağım, gökten bir yıldız koparıp saçlarına saklayacağım kement kuracağım evinin önüne, yeşil'im diyen ne varsa dizeceğim sıraya..
Ve unutmayacağım bir saniye olsa bile çünkü
Unutmak bu kadar elde iken, hatırlamak bir kaçış yüksek rakımlı dağlardan yüreğine...
Senden kaçıp sana geleceğim
Ah! en nâzende gûfte
Sevsem aşk'a yazık sevmesem incinirsin.
Ben aşk'a yazık edip seveceğim seni, sen incinme.
Okyanus gözlüm deyip uyuyacağım kurduğum hayallere
Uyanmak istemeyip gene açacağım gözümü sensizliğin körüne.
Yaşamak zorunda kalacağım ömrümü, ömrümü feda ettiğimi düşünerek.
Acımak kaplayacak bedenimi, sen deyip duracağım
Sende bilmeyeceksin
Bildiğin an öleceğim,
bildiğini bende bilmeyeceğim.
Bilmeden yaşayıp, bilerek öleceğim...