Nazende İnce Şiirleri - Şair Nazende İnce

Sen dünyaya gelmeden vatan kan ağlıyordu
Kadınlar cephe cephe mermiler taşıyordu
Hürriyetin uğruna canını veriyordu
Bir vatan böylelikle ayakta kalmış oldu.

Çoluk çocuk genç yaşlı hep beraber oldular

Hiç bir zaman durum iyi olmaz bence
her zaman vardır bir parazit dünyada
yaşantı güzel olmaz her zaman
fani dünyanın kaderi budur işte
bazıları mutluyum der
ama mutluluk dıştan görünüştür

Galiba artık hazmedemiyorum
gençlik günlerime acıdığımda oluyor
yılların nasıl geçtiğini bilmiyordum belki de
artık her şeyin farkındayım
büyüdüm artık düşüncem yolunu değiştirdi
bazen yanlış yolda bazen doğru

Fani dünya durmaz döner
Yanan ışık söner biter
Herkes bir gün çekip gider
İstersen sen gitme arkadaş

İnsan doğar, yaşar ve ölür

Sımsıcak odanda yalnız kalınca
Kulaklarına bir fısıltı gelirse eğer
Bil ki ölümü anlatır sana
Hatırlatmak ister ileriyi ve geçmişi
Uyarmak ister belki de seni almak
Götürmek gökyüzünün derinliklerine...

Otuz beş yıldır MTA’yı almış arkasına
Usta bir jeolog, bazen de bir çaylak bizle
Dimdik ayakta hiç yorulmayan o vücudunda
Altından daha değerli bir kalp taşır aslında.

Aklındaki sevda muazzam doğallık olsa da

Dünyanın en tatlı yaratıkları
Yokluğu kötüdür sessizlik boğar
Çokluğu bezdirir bir evi bile yıkar
Olsa olmaz olmasa da olmaz
Evde bir mili felaket
Misafirlikte kanatlı birer melek

Bana bir gülüşün vardı ya
Gözümün önünden gitmiyor
Duvarlar üstüme üstüme gelse de
Her bir karede yüzün geliyor.

Bana bir bakışın vardı ya

Dünyaya geldiğimde duyduğum tatlın sesi
Beni büyütürken gösterdiğin şefkatini
Hastalığımda başımda sabahladığını
Nasıl unuturum benim canım annem.

Kendin yemeyip de yedirdiğin günlerini

Elimde boş bir kağıt
Ve bir kurşun kalem
Kağıt da sıradan
Kalem de sıradan
Sonra başlarım yazıya
İçimi dökerim boş satırlara