Nazende Ağıtlar –V –

- Beşinci Ağıt -

Uçurumdan kestirmeden inilmez Nazende… Zirvelerine dolanıp giden engebeli yolların kullanıla kullanıla giderek daha kaygınlaşan patikalarından asla korkmadım …

Nazende! Tutkunun yarattığı geçici ahlâk değil zirvelerini yakın kılacak olan, bilginin tatlı yüzü alışkanlığın kolaylığıyla birleştiği bir cennetin sinene yansımasıdır bu olan biten… Ve şimdi yoran beni o büyük kesinlik o doğru orta…

Çünkü karanlıklar gecelerle gelir. Biz kabullenerek karşılarız geceyle gelen karanlığı… Ya da susmamız gerektiğinde susmayı kabulleniriz, bunun için üzülmeyiz sebebini soruşturmayız ya Nazende, sen de böyle kutsal bir kabullenmişliksin işte…

Böyle deriz ama sonra özleriz yine de. İçten içe bir yangın basar ve yangını şikayet edemeyiz kimselere. Çünkü bir yangında olmayı severiz, o yangının içinde kor olmayı. Evet belki kordur ama öyle bir etki eder ki o aşk kordan kora koşarken biz kutsal bir koro olur o şarkıyı terennüm ederiz… Bir terennümdür sesin, hiç duymamış olsam bile…

Ölü çiçeklerinin küllerine dönüşmüş o yangın ve o külde selluka çiçekleri açar. Belki sellukaların yeşermesinin tek şartı toprağında ölü çiçek küllerinin olmasıydı, kim bilir Nazende…

Her aşkın keşfe muhtaç bahçeleri var Nazende. Onca sevip onca kırılırsın … Onca özlem onca bekleyişten sonra o selluka hatırlatır sana aslında hayatın yeni başladığını… İşte o an yitirip heba ettiğin ve sana şimdi lazım olan ne varsa onlara ihtiyaç duyarsın ve ah! Vaveyla ki vaveyla Nazende…

Nazende! Ben bir yazkârım, konuşkârım, susmanın erdemi gerek bana. Önüme sayfaları yazılmamış sözlükler at. At ki seni anlatmak için ihtiyaç duyduğum sözcükler bu güne dek dile gelmiş olmasın. Yüreğimden süzülsün ve seni anlatacak sözlük yeniden yazılsın aşkımın masalarında.

Yazayım ki anlatabileyim güneşli gecelerde yüreğime nasıl neşet ettiğini.

Neşet eden pınarlardan, serin gözelerden nasıl bir hayatın vücut bulabileceğini. Ve anlamları sadece senden oluşmuş bir alfabenin nasıl okunduğunun okuma yazmasını öğrensin kainatımız…