Nazende Ağıtlar -1-

-Birinci ağıta önsüz niyetine-

Ben incire yeminliydim sen sonsuz göklere…

Seni getiren gemiyi biliyordum sadece, beni mürettebat belleme… Denizlerinden geldim Nazende! Okyanusunun dibindeki çöllerden… Suskunluğuma uzun sedir ağaçları girdi de ondan binemedim gemilerine ve bu yüzden sözcüklerimin aktığı sayfalardan anlamların süzüldü…

Ki seni yazmak yazılmışların eteğinde bir gölge ve kalemler sonsuza kadar sürecek bir cümlenin peşinde…

Kapıların susmuşluğunu ben bilirim. Son sesinden sonra başımızdan dökülen hissi ve kapıların arkasında durmayı... kalıp durmayı, kalıp beklemeyi bilirim Nazende…

Sonra bir oda kurtulurken karanlıklardan, altından yapılmış ejderhalar gibi güneşin doğabileciğini de bilirim…Bu yüzden kötü huyluyum Nazende! Huydan anlamam ben, hâl dervişiyim tekkelerde…

Bilirim yüzünü Nazende! Bilirim suskun durmuşluğunun arkasındaki ölümü. Binaların arasında umutla gökyüzüne bakmayı bilirim. Şafağın, denizi cam yeşiline nasıl bürüdüğünü bilirim. Ama sen bir fulyada beyaz ol, bir dağ kuşunda mavi…

Susma Nazende, biliyorum menziller hep akacak. Biliyorum seni duymayan çığlığa sesini vermezsin. Ama baksana göğümüz bugün çok ağır Nazende…

Hem konuşursan Nazende, üçetekli kadınlar seslenecek sabahın bereketine; hem susmazsan Nazende, sevdalaşmış kelebekler konacak pencereme ve şimdi uzaklarda yağmurlu bir yürek seni özlemekte…

Nazende! Yolcula beni Şirazi’nin göğüslerine … Ama hayır, sen de gel Nazende, ben beyitler okurken sesim ol, İsfahan’da Yemen’de…Ya da sonsuz bir okyanusun denizden yapılmış mezarlığına itele…

Nazende! Yaşıyorsun sen... Bir ormanın peri kulübesinde. Sen masalını yaşıyorsun kırk gün, kırk gecelerce… Ya da kabullenemediğim bir gerçeğin çiçek bahçesinde…