Nazar-ı Mehlika Şiiri - Eşref Bülent

NAZAR-I MEHLiKA

Yüreğimde yangın var, gözlerinin yaktığı
Yüzümün ar rengi oradan gelir
Yalan değil, aşk nehrimin sana aktığı
Mehlika; şeydayım, tutkunum gözlerine,
Beni benden eden felaket gözlerine.

Gökkuşağı kaybetti gözümde renklerini,
Bahar, kokusunu sunmuyor sensiz.
Sana tuttum bütün iyi dileklerimi
Mehlika; sen özlemsin, sevdasın, nazsın...
İzin ver de, ellerim aşkımı yazsın.

Neden kimseler bilmez, gözlerinin rengini?
Bir ben miyim, nazarınla yanıp kavrulan?
Bir ben miyim isteyen, böyle sevgini?
Mehlika; sultanısın gönül sarayımın.
Yerine seni koydum, dolunayımın.

Bir sevda gülü düştü, gözlerinden elime;
Birdenbire kayboldu, koklayamadım.
Sevgimi anlatamaz inan, hiçbir kelime.
Mehlika; nazarın sadece bana mı yasak?
Yüreğim sende rehin, gözlerim sana tutsak.

Gözlerim her yönde çehreni bulur,
Her yüzde yalnız seni görür gözlerim.
Yüreğim esirindir, sanma kurtulur!
Mehlika; sevgimden hâlâ yok mu haberin?
Bu sevda yükü, bu hicran, senin eserin.

Muhabbet yağmurudur senin gözlerin,
Leyl ü nehar yağar, durmadan bir an.
Hiçbir zaman dolmayacak bendeki yerin.
Mehlika; sen dolunaysın benim göğümde,
Ruhum aydınlanır, seni her gördüğümde.

Kokusunu yalnızca sana sunacak,
Bir gül büyüttüm gönül bahçemde.
Vuracak bu aşk beni, inan vuracak!
Mehlika; gelip bu yaramı saracak mısın?
Yoksa öyle, aynı yerinde kalacak mısın?

Ağlıyor bir şairin kahve gözleri,
Ağlıyor, şehrin ona en uzağında.
Aklında Mehlika... Mehlika ve gözleri;
Mehlika; ağlatma, yüreğim senin.
Umudu tükeniyor hayâllerimin.

Hangi güne dek sürer yalnızlığımız?
Yoksa bir vuslat mı beni bekleyen?
Bir hayâl değil ki bu yaşadığımız.
Mehlika; ay yüzüne hiç yakışmıyor zulüm.
Ya gel; ya da bırak, kurusun sevda gülüm.

EŞREF BÜLENT