Nazar Eyle Şiiri - İbrahim Durmuş

Dikenlerinde liflenen umut urganları direnemedi,
dağın doruğunda anıtlaştı akasya ormanı.

Yuvarlak karınlarıyla toslaşan bulutlar hortumladın.
Gözlerin çakmak çakmak
göğü delen antenlere odaklanmış,
patlatıyor düzenin çıbanını, irin irin.

Nazar eyle cancağızım, nazar eyle.
Gök gürlemelerini bastıran gözlerinle nazar eyle.

Evrenin paslı damarlarına sinsice emilen,
rafineride süzülüp yorganımız olana,
kınalı parmak uçlarının zarlaşmış gönünden aldığı titreşimle
beyin boşluklarında dolanan
kelebek algaçlarına, balyoz inişlerine,
damsız gökdelenlerden ılgıt ılgıt yayılan sinyallere,
ak ellere, güllere-sümbüllere nazar eyle cancağızım, nazar eyle.

Darbe üstüne darbelere dayanan,
alemler panayırına minnetsiz dalan
seramik gözlerle nazar eyle.

Savaş bilmezlerin bulandığı alı unutulmuş kana,
logarlarda çavlanlaşan, zibillerde boğulanlara
nazar eyle cancağızım nazar eyle.

Kabuğu çatlamaya yüz tutmuş çekirdeklere,
ağırlığını kaldıramayan suların derinlerine,
törpülenmiş tırnaklardan süzülen ağuya ah vah edenlere
nazar eyle cancağızım, nazar eyle.

Umarsızlığı umur edinen,
nursuz mağaralarda mantarlaşmış
düşüncelere yıldırımlar yağdır,
güneşli gözlerle nazar eyle.

Ebemkuşağının renklerine nazar eyle.
Omuzlarda dalga dalga saçlara
yüzünde seken kurşun bakışlara nazar eyle.

Uzaklardayız ama aynı fanusun içinde,
aynı gök kubbenin güneşinde.
Kaç dağ, kaç ova ötelerdesin?
Cancağızım sen nerelerdesin?

Kesiksiz kavşaksız yollar mı yapsam,
viyadükler, asma köprüler mi kursam,
denizleri bezdiren gemilere kanatlar mı taksam,
deseni silinmiş parmakları deprem çatlaklarına mı soksam.
Nasıl etsem cancağızım, nasıl etsem.

Bu sabah örende bir çiçek açmış dört yapraklı,
yoncagillerden değil.
Çenekte koyu, uçlarda saydama doğru uçkundu endamı.

Turkuaz bir çiçek gördüm bugün örende;
koparıp sana veremem,
ben çiçek deremem cancağızım.
Bizimkisi başkaldırı, ölümüne direniş,
Gel de bu direnişe nazar eyle cancağızım.

büyükharman, 19 aralık 2010