Naz Makamına Şiiri - Muammer Gökçay

Ruhum yaralı bir ceylan gibi
Can çekişirken avcı kucağında
Kelebek misali süzülüyordum
Kayıp kıtaların yamaçlarında
Bir avcı vurdu sol yanımdan
Beklerken gece karanlığında
Kimseye yaram var acım var diyemedim
Akan kanlarımı silemedim.
‘Erenler kanını içine akıt demişler’
Ben bu hali kimselere diyemedim.
Tuttular kırılmış kanatlarımdan
Attılar demirden kafese
Ahım var- gamım yok diyemedim.
Bir tek sana arz ettim derbeder halimi
Şekvamı demeden de edemedim.

Denizler ıslanır mı onu hiç düşünmedim
Ama gözler ıslanırmış bunu kendimden bildim.
Büyükler naz demişler
Mansur kulun gibi hadsizlik etmemişler
Kırdılarsa kanadımı kendi cürmümden etmişler.
Yusuf demişler Kenan ilinden
Haset etmişler bilmeden

Mansura’da Yusuf dediler
Demeden de edemediler
Acaba Yusuf muydu rüyalarımı saran
Yoksa melekler miydi kanatlarıyla dokunan
Bu hal Yusuf’tan mıdır senden midir bilemedim.

Artık rüyalarıma da gelmez oldun
Yoksa beni medresenden de mi kovdun
Atsan da kovsan da ben sana vuruldum
Ey gönlümün sultanı!
Ben aşkınla ben oldum…