Naylon Ayakkabı Şiiri - Murat Apaydın

Beyaz evin bodrum katı
çivisi çıkmış bir hayatın, altlı üstlü kerpiç gamı.
Bölük pörçük kıvamda ezilmiş bir babanın kızı...
Gülsün...
Ciğerimin adı
renginden renk alan acımasız kara bahtı.
Sarı liralarını tenekeden kumbarana koydum.
Bir ayakkabı bu kadar özlenirse
gülsün.
Buna benim kalbim dayanır mı?
Hayali bu kadar kurulur
ince, fosforsuz, çiçekli
naylon ayakkabının.
Baba diyorsun
baba.
Ayakkabımın altı çıkıyor
giden yollar ayak izimden tanıyor beni
her adımında içimin kıyımı acıyor...
Biliyorum elinde olsa alırsın
ama ne bileyim.
Arkadaşlarım bakınca bana
canım nasıl yanıyor...

Biliyorum gülsün.
Alnı bulutlardan beyaz
küçücük kalan yüzüne vuran
demet demet ışıkla açılır gün...
Kedini ve kumbaranı
al öylece gel.
Ben yine çıkınıma bakayım
sen yanıma otur...
Ellerini dizime koy.
Acını kilitle bu günde
yarın için dua et.

Ucu parlıyor naylon ayakkabının
naylon bir saadeti bile alamıyorum sana.
verdiği para ile şu çulsuz fabrikanın.

Midem ekşidi, sırtım tutuk.
Yanaklarım hep kirliydi,
bu yüzden doğunca sen...
kendime bile bakamıyorum artık.

Gülsün
yarınıma iyi bakacaksın biliyorum.
Emeğimi aratmayacaksın günüm dolunca.
Şu talihe bir zorum yok ama
sana bir naylon ayakkabı almak bile
zor geliyor bana...
Eğdirmeyeceğim başını babayım ben
bahçede kalan tek çiçek
ve şu göz kırpan
sade dünyaya üşengeç.

Alacağım kızım
sana bir naylon ayakkabı.
Bana tertemiz bir yüz için
sana çiçekli ve narin
naylon ayakkabı...
Gözlerini açacaksın
ben çulsuz fabrikadayken
emeğimi dökerken
damla
damla
naylon ayakkabıya.

Seni düşüneceğim kızım
beni buna
ayaklarını naylona
teslim alan.
Kabiri dar kadere bir daha
eğmemek için başımı. -gülsün-

Aç gözlerini
işte ayakkabın
işte çiçekleri.
Yumma ferini bak bana ne olur
işte geldim fabrikadan
aç ellerini...

Giy bir çift naylondan saadeti.
Yaftam naylon ayakkabın olsun kızım
kimselere söyleme
sezdirme emi...

Güle güle giy kızım güle güle giy...