? ? Naylon Arabalar Şiiri - Yorumlar

'sanırım insanların her suçunda ben varım,günah uzun bir kervan,ta ucunda ben varım'.gerçek yaşamdan derlediğiniz yazılarınızı okuduktan sonra,şairin bu sözüne hak vermemek mümkün değil nilgün hanım.gerek kendi yaşamınızdaki,gerek çevrenizdeki acı tecrübeleri bizlere aktararak ,merhametten ,yardımlaşmadan,sevgiden gitgide uzaklaşan cemiyet hayatımızı bize yansıtıyorsunuz.azminizi,her şeye rağmen sevgi için çarpan yüreğinizi ve bu yüreğin sesi olan kaleminizi kutluyorum.yaşam öykünüzü ve diğer yazılarınızı okuduktan sonra söylenecek tek bir söz kalıyor geriye SUÇLUYUZ...

Bizi biz yapan unsurların başında gelen sosyal dayanışma ve yardımlaşma özelliğimiz yok oldukça işte o naylon arabalar artmaya başladı ne yazık. Eskiden sorulur soruşturulurdu komşular, akrabalar. Anneanne yada babaannelerimiz evlerinde bir şeylerin eksik olduğundan kuşkulandıkları komşulara giderek bir bahaneyle onların dolaplarına, kilerlerine bakarlar, eksik bir şey tespit ettiklerinde onu kendi evlerinden bir şekilde komşuya gönderirlerdi. Bir evde kokusu dışarı taşan bir yemek piştiğinde ondan mutlaka komşulara dağılırdı. Özellikle Ramazan ayında ve senenin diğer günlerinde çarşıda pazarda bir yabancı görülse, hele de biraz garip ve yoksul kokuşlu olduğunda mutlaka onunla ilgilenilir en azından akşam evde misafir edilmesi sağlanırdı. İşte o dönemlerde yoktu naylon arabalar. Yoksul da olsa çocuk okuluna gider, genç gelecek için bir şeyler düşünebilir, yaşlılar köşelerinde rahatça otururdu. Çöp toplamak gibi bir sektör bilinmezdi o dönemler. Çünkü çöp olmazdı. Her şey en incesinden idareyle harcanır, artık, bozuk, çürük oluşturulmaz, israf edilmezdi hiçbir şey.

Ne zaman ki bu tür yardımlaşma, arama, sorma hassasiyetlerimiz yok oldu işte ondan sonra başladı küçük çocukların trafik ışıklarında ellerinde ki bezle araba temizleme ameliyeleri. Ondan sonra başladı gençlerin tiner koklamaları. Ondan sonra başladı yolda yürüyen hanımın çantasını alıp kaçmalar. Ve ondan sonra icat edildi naylon arabalar.

Üniversiteyi İstanbul’da okumuştum. Evliydim üstelik. Kocamustafapaşa’da kiralık bir dairede kalıyorduk. Bir çocuğumuz olmuştu. Ama prematüre idi. Birkaç ay hastanede tedavi görmesine rağmen ölmüştü. Hastaneden arkadaşlarımın da yardımıyla alıp Karacaahmet mezarlığına defnetmiştik oğlumu. Bir gün üst katımızda oturan ev sahibiyle apartmanın girişinde karşılaşmıştık. Bana “yahu mektepli!. Maşallah ne uslu çocuğun var. Hiç ağlama sesi gelmiyor” demişti. Alt katında oturan kiracısın çocuğunun aylar boyu hastanede tedavi görüp bilahare öldüğünden aylar sonra bile haberi olunmayan komşuluklar yaşandıkça naylon arabalar daha da çoğalacaktır.

Düşündürücü yazınız için teşekkürler. Artık hayâl olmuş o insani duyguların yeniden canlanmasını diliyorum ümitvar olmasam da.

Duyarlılığınıza hayranım, teşekkürler NİLGÜN HANIM.
Ancak asıl duyarlı olması gerekenlere de kızgınlığım iki kat arttı.

Yoksa gerçekten,gelecek çöpe gider.
Geleceklerini el birliği ile çöpe mi atıyoruz acaba bu insanların diye düşündüm bu yazını okuyunca bir tanem...
Duyarlı yüreğine teşekkürler.

Duyarlı bir sesleniş..İnsanlığımızı hatırlatan duygular..Kalem ne güzel yazmış..Kutluyorum canım..))

Bu güçlü kaleminizi kutlar saygılar sunarım

ZATEN GİTTİ BİLE NİLGÜN KARDEŞİM İNSANLIK YOK Kİ DUYARSIZ ADAM SENDECİ BİR TOPLUM OLDUK GEREK ZAMAN ŞARTLARI GEREK İYLİKTEN MARAZ DOĞMASI O VEYA BU SEBEPLE BİR ŞEKİLDE BU HALE GELDİK ...ONURU İLE YAPILAN HER İŞ KUTSALDIR BENCE ...DUYARLI YÜREK SESİ OLMUŞ

bütün kalbimle kutluyorum duyarlılığınız her türlü saygıya değer

'çok yerinde bir konuya değinmişsiniz büyük şehirlerin albenilerinin yanında madalyonun birde bu yüzü var..siz söylenmesi gerekeni yazmışsınız zaten...kutluyorum'

evet hepimiz kaybolup gidiyoruz hayatın içinde..insanlık ölüyor yavaş yavaş..
duyarlı yüreğinize sevgiler