Nayda Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

gözlerin bir yanık türküye durmuş
köz ada’da bu dem yarım ayın altında
diğer yarısı yüzün
ışığı dilin
göğü kaplıyorsun sesinle
ay aydınlanıyorum karşı kıyı assos’ta
bu sabah bozkırdı deniz kadırgada
upuzun gepgeniş kıpırtısızdı
girmeye korktum ölü gibi yatıyordu
soğuk morarmış ürkünç
bir tepecik keşfettim bende
ona tırmandım adem oldum
eski bir ören yeri çok sevdim
adını da nayda koydum
poeda da olabilir
şiir tepesi
ordan baktım hem denize
hem de ad ortağım soluklandığı
karşı kıyı köz adaya hasretle
bir de poyrazını çağırdım köz ada’nın
yüksek sesle tehdit ederek denizi
‘etmez olaydım’ diyesim var şimdi de
rüzgar tanrısı duymuş olacak ki
bir fırtına sormayın denizi kudurttu
yetmez dışarı çıkarmıyor
yer çekiminden her an kurtulabiliriz
ne yapayım ben de kapandım rakıya
şikayet şiiri yazıyorum zeus’a
köz ada’dan ses yok
hasretim boşuna ayaklanmada
içimde ağustos atları tepiniyor
ağustosla başladı gözleri sürgün çiçeğinin
yüreğimi ata kesmeye
gelse ya dizginlemeye
şikayet şiiri bahane
deniz darmadağın karşımda
dudağım perişan bir hane
seni öptüğünden beri sabahlara dek divane
poyraz doğayı nasıl da zincirlemiş ege’de
ağaçlar öyle yoksul
meyvesizlikten ağlayıp utanıyor
yüreğimde hasret kelepçesi
sesini beklerken kahroldu bakışlarım
ellerim sürüldüğüm yatak dağınığı ve soğuk
deli deli zincirlerimden çözüyorum yüreğimi üşüyorum
gözlerinin eleharını arıyorum yoksun
poyrazdan bir yudum alıyorum
rakıya sokuluyor kayboluyorum

08 ağustos 08