Uyuyan bedenlere, ruhlara inat,
Geldi navruz, toprak kabardı...
Güneşi kucakladı hayat, uyandı kainat,
Çimlendi tohum, yaprak çıkardı...
Çiğdemde, lalede, güldeki san'at,
Çalıda, dikende, otlarda da vardı...
Baharla düşen cemre, navruzla bahardı.
Hayata gebeydi dünya, dünya kabardı...
Kabaran karın değil, sanki dağlardı.
Eteklerinde karlar erimez, sanki ağlardı...
Yeni bir doğumun sancısıyla, sarsıldı dünya,
Arı kovanında, böcek yuvasında, bitti bir rüya...
Ne ilk gelen sensin papatya, ne de sen küçük kuş.
Şu coşkun ırmağa bak, o da senin kadar sarhoş...
Ovalarında yurdumun, bilinmeyen ateşler yanıyor !
Herkes bunu Sultan Navruz, bahar geldi sanıyor !
O navruz ki, demir dövülüp, kös vurulan çağlardı.
Ben ağlarsam ardım sıra, Sultan Navruz ağlardı...
Navruz, bir uyanışın ne ilk ne son cemresidir !
Navruz, amansız bir uykunun sona ermesidir !
(Ankara 21.03.2015)
Habip AltıokKayıt Tarihi : 24.3.2015 02:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!