NATUVANIM
Hayat gül goncamsız, anlamsız, ne kadar boşmuş!
Ne güzelmiş ki yıllarca divane gönlüm coşmuş!
Goncamla yaşamak benim için çok ama çok hoşmuş!
Beni hayata bağlayan minik ceylanımmış dostlar!
Bir gün yalnızlık beni yenecek ve ağlayacağım,
Gün gibi ortada da olsa hayatta inanmazdım!
Uçmaya çalışıyorken hayatta, yalnız kaldım!
Çarptı yüzüme vefasızlık camı, beni kim anlar?
Varmış nasipte sırdaş olmak ela gözlü maralımla,
Papatya tacı giymiştik baharda yavru goncamla,
Yaşadım tatlı baharı yıllarca ürkek ceylanımla,
Huzurluydu nefes alıp verişimiz; güzeldi o yıllar!
Ne olduysa birden; anlamadım, göz mü değdi?
Nereden geldiğini bulamadığım bir fırtına esti!
Uçtu uysal başından katlanma deryasının çiçeği!
Baş edemiyoruz, dağılmıyor başımızdaki puslar!
Uç turnam, taşı kanatlarında gonca gülümü ve beni,
Aş enginleri, kavuştur bizi geçmiş günlerimizdeki gibi,
Yetti artık kalmadı dayanma gücüm yeniğim şimdi,
Anlarsa gülüm anlar; pejmürde, ümitsiz, serseri halimi!
Uçarım havalarda siler üzüntümü rüzgar, anlarsa beni,
Kayıt Tarihi : 29.11.2025 15:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yıllar geçtikçe insanlar geçmişi hatırlayıp üzülürler.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!