Natürmort Şiiri - Sedat Şanver

Adımın efsanesi yokmuş/ en çok buna üzülüyorum…

Ödünç bir kelimeyle başlatıyorum geçmiş tarihleri
kanayan yerlerinde yaşıyorum hayatın… İstesem de
gözlüklü bir kızı sevmenin sonucuna katlanamam artık
karımın adı benimle başlıyor çünkü.
Çünkü takım bir giysim var, desenli bir boyunbağım
Üstelik
bir memur maaşıyla her gün yeniden öğreniyorum kendimi.

Çevremdeki bütün varlıklar: bu gök, bu tanrı
dokunduğum bu kadın, elimdeki beyaz mendil
bir natürmortta biçimlenmiş gibi
yeni yüzüme alışamıyorum bir türlü.
Biraz kımıldasam birilerinin sınırına gireceğim
bütün bedenim tel örgülerle çevrili

Bir örümceğin kitap arasında kalan peygamberliğinden
ya da
hayatın bedelini ödeyerek sürdürebilirim dualarımı.
Ölüm açıklamalarında bulunsam
şafaklarımda yakalarlar sevgiliyi
-ki bunu daha önce de denemiştim
mitralyözler kan kusarken mesela- desem inanmayacaksınız
oysa kim son öğrendiklerini benden önce unutmadı? ...
ölecek olsam kimin yıldızı eksilir gökten? ...

Adımın efsanesi yokmuş/ buna üzülüyorum en çok…