Gözlerindeki yeşildi beni tutsak eden
Denizin o eşsiz maviliği yoktu ama
En az bir okyanus kadar uçsuz bucaksızdı
En büyük kozudur yalnızlığın,
Hiçbir zaman yalnız kalmaması.
Bulur hemencecik birilerini.
Dertleşmeye koyulur,
Gizlisi saklısı kalmaz kimsenin.
Kimine göre en iyi dost,
Belki bir gün hüzünler dolarsa kalbine
Aynaya bak, sor kim oldum diye
Eğer bir cevap bulursan yada ararken kaybolursan
Sana hasret kalan beni hatırla
Ama nafile
Geçmişi unutmak geleceğe hazırlanmaktan zor
Kırık dökük yorgun doğam
Sarı yapraklarla düştü hüzün
Yokluğunda baharlar hep son
Bütün ilklerim sende kaldı
Sensizliğe kaybolmuşum
Arıyorum kendimi
Bir taş oluyorum
Çakıllı uzun bir yolda
Üstünden sadece gelip geçtiğin
Farkedince kenara iteceksin peki
Denizlerim olsun benim
İçinde mavi, yeşil, sarı
Hatta tüm renkler kardeş gibi
Kan kırmızısı gelmesin isterim
Dalgaları da olsun tabi
Sevgi bir sözcük olup kaybolmuşsa içinde
Sevmenin arşılığını bulamıyorsan yada bilemiyorsan
Seni deliler gibi seven beni hatırla
Sokaklar ve ben
Matematikteki x ve y den karmaşık değil ilişkimiz
Birde ortak paydamız var tabi; uzun geceler
Bir tarafta günün telaşesiyle yoğrulmuş sokaklar
Diğer yanda hayatın boşluklarında dolmuş ben
Sözleşmişçesine bulusuyoruz her gece
Gecenin karanlığı sis gibi çöktü mü odama
Ayrıyken beraber olmanın tadını çıkartırım her defasında
Sensiz bir gün daha geçirmeye razı olmak
Ay ışığındaki o sessiz hayalin olmasa
Bilemiyorum nasıl katlanırım bu acıya
Son mu başlangıç mı karar veremedik
Sonsa bitirir, başlıngıçsa başlarız diyemedik
Ölüm kapıda diye düşündükte unutarak
Kapı nerede, biz nerede onu asla bilemedik
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!