Nasreddin Hoca Şiiri - İbrahim Sağır

Kıvrak zekasıyla,mizah gücüyle,
Alemi güldürür Nasreddin Hoca.
Ayırır haklıyı “ıh” deyiciyle,
Haddini bildirir Nasreddin Hoca.

Türklük dünyasının zeka güneşi,
Asırlar geçti de gelmedi eşi,
Hikmette Yunus’un gönül kardeşi,
Çağları doldurur Nasreddin Hoca.

Emanet kazanı verirken geri,
“Yavrusu” der,koyar bir de lengeri,
Son seferde göstererek kederi,
Kazanı öldürür Nasreddin Hoca.

Sokakta gürültü duyar bir ara,
Arayı bulayım der aklı sıra,
Yorganı vererek kavgacılara,
Nizayı kaldırır Nasreddin Hoca.

Gökte kaç yıldız var diyen keşişe,
Sual mi bu bakın hele şu işe,
Niyeti Hocayı getirmek tuşa,
Sakalı yoldurur Nasreddin Hoca.

Davete çağrılır gitmese ayıp,
Bakar ki önünde kaşığı kayıp,
Hele biz de biraz ölelim deyip,
Hoşafa saldırır Nasreddin Hoca.

Eşeğine biner yola düzülür,
Çocuklar sipariş için dizilir,
Pazardan dönünce hikmet sezilir,
Düdüğü çaldırır Nasreddin Hoca.

Bir düğünde kimse bakmaz yüzüne,
Bu hakaret ağır gelir özüne,
Kürkünü giyer ”ye” der başlar sözüne,
Yemeğe daldırır Nasreddin Hoca. .