Nasr Ve Kanaviçe Şiiri - Bilal Yavuz

Nasr

1
toprağının içinde tohum mu ruh
işgal altındayken çatlamayan
mevsim; sessiz kuşlar kokuyor
vah! nasıl da çağrıştırıyor!
poyrazda yüzlere çarpan ankebut evi
hümeze! lümeze! ne ölü! ne diri!

tufandır şükür secdesi çiğdenin
el hâkkatu! mel hâkkah!
yankısı çarpıyor abdussamedin
turdan tura! hatıra getiren!
tepeden tırnağa mushaf tüten
sayhaten! vâhıdeten!

çatla artık ey ruh; işgal bitsin!
iğne deliğinden geçen ezanlar
gırtlaktan derine insin!
satırdan sadıra! dinginlik dinsin!
mümin mümine kalem versin!
elif versin! elif çekmesin!

2
kapıları kilitlersin
halbuki düşman evde
altından ırmaklar akıyor hüznün
mazlum gerdanlara karşı
her dinden zalim
deliniyor gözyaşı tütsüsüyle
demli ozon tabaka

ahlardan örülme sular altında
boğulacak beldeler: ? ? ? ? ? ? ? ?
dikilecek mi ağız mahşerde
dillerini nefs yutmuş
araf kabileleri: ? ? ? ? ? ?
oruçlu soluklarla arza
cennet kokusu serpen: ? ? ? ? ? ? ? ? ?
ve asıl sabreden: ? ? ? ? ? ?

Ve Kanaviçe

ipimi çek
yün gibi söküleyim
çocuklar bağlasın uçurtmaları
bir ucum gökyüzünde
bir ucum serçe parmakları
insanlığın küstüğü yerden
kaderle barışsınlar diye
hariçte kapışılan gürül hayat
varsın tutmasın elimizden

ipler var
Hakk’ın ipiyle kördüğüm
tağutun iğne deliğinden
geçmeyecek kadar kalın
mazlum boyunları
kırmayacak kadar ince

ipil ipil
yağıyor urganlar
sokaklarda koşturan
tükendi masumluklar
bir yuvarlakta
paramparça gerdanlar
çocuğu halat gibi
çözüp çözüp düğümleyen
düğümlere üfleyen
deve çobanlarının
idam kulelerinden
süzülüyor kefen
masallarda kalan söz
kenetlen