Nasipte Yoksa!... Şiiri - Döndü Dülger

Düşündüğün kadar düşünülmezsin,
Kırlar içinde bir tutam gül deremezsin.
Bağ bozumu hep senin tarafına düşer.
Yağmur serinletirken başak tarlalarını,
Senin bir avuç bahçen güneşe boyun büker.
Olmaz işte bir türlü gülmez yüzün nasipte yoksa!

En daraldığın anda bir nefes istersin ya yanıbaşında,
İçinde ne varsa dökmek istersin ya korkusuzca.
Gözlerinin içine bakılsın dersin ,
Sırtın sıvazlansın diye beklersin ya en zor anında,
Nazını çeken, yaralarını saran,
Saçının teline yıldızlar indiren bir Can olsun dersin ya solunda,
Olmaz işte, sahipsizlik üzerine yapışır kalır nasipte yoksa!

Bata çıka gelsen de bu zamana.
Yüreğinde yatan kırgınlıkları anlatsan da sesinin tonunda,
Kalp çarpıntılarını duyursan da bakışların da,
Ben varım güvencesini ruhuna dokuyan,
Biz diyebileceğin bir yoldaş arasan da her adımında,
Olmaz işte sığınağın hüzün gemisi olur nasipte yoksa!

Herkes çıplak gözle dünyayı seyrederken,
Senin camın hep buğuludur hep puslu.
Güzelim yıllarına bir damla su düşmeden,
Birde bakarsın ki çöle dönmüş gönlünle tamamlamışsın yolunu.
Olmaz işte içinde ukdeler mezarlığı taşırsın nasipte yoksa,
Olmaz işte baharı görmeden kışa teslim olursun,
Nasipte yoksa!...
Döndü Dülger