Nasip olmadı Şiiri - Fatih Pınarbaşı

Ne hayaller kurdum, hep çıktı boşa
Kurduğum hayaller, nâsip olmadı
Tövbeler isyana, etmedim hâşâ
Vardır bir hikmeti, nâsip olmadı

Hem ne diye, nasıl isyan edeyim
Olmadı diyerek, kin mi güdeyim
Hâktân başka kime, nasıl gideyim
İstedim tam olmak, nâsip olmadı

Yarı canla kaldım, yârim gidince
Sızısı var bende, inceden İnce
Nâsip değilmiş ki gülmek, gönlümce
Mutlu olmak bana, nâsip olmadı

Ben hep mutluluğa, uzaktan baktım
Olmaz Bir sevdaymış, ben beni yaktım
Yârin yokluğunda, canımdan bıktım
Bir onu istedim, nâsip olmadı

Bir tek o olsaydı, yüzüm gülerdi
Sandım o da beni, hâktân diledi
Başımı yoluna koydum, değerdi
Cân cânâ olmamız, nâsip olmadı

Gözümü kırpmazdım, canımı alsa
Tutup da hançeri, bağrıma vursa
Fedâ olsun ona, her neyim varsa
Yüreğinde olmak, nâsip olmadı

Yüreğine alsa, olurdum deli
Diner de akmazdı, gözümün seli
Bırakmazdım daha, verdiği eli
Ellerini tutmak, nâsip olmadı

Elleri bir kere, deydi elime
Bir defa söyledi, aşkla kelime
Mühür vurdu yüreğime, dilime
Soyadımı vermek, nâsip olmadı

Soyadımı alsa, benim olurdu
Kalbi benim kalbim ile vururdu
O sevseydi eğer, bana gelirdi
Onla yuva kurmak, nâsip olmadı

Onunla bir yuva, kurmak isterdim
Sırtımda taş taşır, ona yeterdim
Ağlasa, üzülse ben de, biterdim
Gözyaşını silmek, nâsip olmadı

Gözyaşları benim, içime aktı
Boynunu bükmesi, kalbimi yaktı
Bilmiyor delisi, canından bıktı
Beraber yaşlanmak, nâsip olmadı

Ömür ayrı ayrı, hep boşa geçti
Kapattı kalbini, ellere açtı
Bilse bu yüreğim, ona muhtaçtı
Yüreğinde atmak, nâsip olmadı

Ondan ayrı artık, yaralı yürek
Bu yüreğe yalnız, sevdiğim gerek
Umut ettim bir gün, gelir diyerek
Son bir defa görmek, nâsip olmadı