Nasip Şiiri - Emin Cebe

Nasipse kavuşuruz be Birgül’üm!
Kısmet değilse kadere yanayım.
Gel vahşi Kangal Dikeni, mor gülüm.
O pembe yanaktan bir buse alayım.

Uyan! Kapına dayandım, buldum izini.
İlk defa Çırağan’da gördüm yüzünü
Canım, ciğerim gibi görsem özünü;
Gel, istersen kulun kölen olayım.

Rüyalarımı böldün, yoluna baş koydum.
Bu iş yaş mı, dedim; önüne taş koydun.
Başım dumanlandı, yaşına yaş koydun.
Sen yoksan yanımda yalnız kalayım.

Gülen gözlerin derdimin ilacı.
Saat akrebi, akrebin kıskacı.
Göğe açılan bu eller duacı
Sen uzan, yat dizime, ben sallayım.

Ülküm var, sana çok derin duygum var.
Güvenim var, övgüm var, kaygım var.
Verdiğin karara büyük saygım var.
Sen denize, ben deryalara dalayım.

Lüle lüle saça sırma takayım;
İste; bir teline dünyayı yakayım;
Yamacından melül melül bakayım;
Bırak kollarını, boynuma dolayım.

Dalgın dalgın bakma sen Lume Roza,
Zaman çok kısa, ikimiz örelim bir koza.
Neydi o telaş? Pişirdin başımda boza.
Sanma başına püsküllü belâyım!

Aklımı başımdan aldın da daldım;
Dalış o dalış, senden murat aldım.
Güvenliği geçtim, kapıda kaldım;
Gülü sakladım, gönlünü çalayım.

Lambaları söndür, ak mumlar yansın.
Etrafında pervaneler dolansın.
Sermest olalım, gören melek sansın.
Gir kalbime sevgi ile dolayım.

Aydan arıdır yüzün, günden durusun;
Yalanım varsa ağzım, dilim kurusun;
Sen gökten inen Tanrı’nın nurusun.
Noktam, virgülüm, Nurgül’üm,
Dalay’ım.

Yok mudur sizde acep bir gönül?
Gönle gir, sözüme bak, yüzüme gül!
Ben nazı öğreten Şeyda Bülbül.
Emin’im, Cebe’yim ve ben alâyım.

8 Şubat 2010, Ankara