Nasip Şiiri - Hamza Mamaş

Çınarlar yeşerdi boz yamaclarda.
Yemyeşil yapraklar döküldü gitti.
Sinsi sırtlanlar ile kaldık başbaşa.
Aslan yureklilerimiz sır olup gitti.

Yele verdik harman yerini.
Kala kala elde tozu kaldı.
Tatlıyı koyduk toprak altında.
Kader bu ya bize tuzu kaldı.

Açılası kapılar kapalı.
Gözlerimiz nemli.
Çehremiz kara.
Baharı beklerken nasip güze vardı.

Ne desem boş.
Kin, nefret sözleri her yeri sardı.
Gitti yiğitler, doyamadık.
Kala kala üç beş uyuz kaldı.

Umut belki,
Hayal belki,
Haset, kin, zülum illa ki illa ki.
Girdaba düşmüş huzur çıkamaz ki.

Ey Mamaş bilesin söz bitti.
Küheylanlar öldü, yiğitler gitti.
Koca bir yalanın soysuz düzeninde,
Koskoca yürekler kaybolup gitti.