Nasip Şiiri - Bedbahi Gezer

Dolaşırken fotoğraflarının arasında mecnun gibi, keşke yazabilsem dedim içimden geçenleri. Düşünmeyle olmaz Bedbahi, uymasa da kafiye yaz içindeki hisleri. İşte bu hissiyatla alırken elime kalemi, hayali gözümde canlanır Ayşemin, peri kızı misali.

Gözlerinden içime hülya akıyor,
Bir his ki, içim içime sığmıyor.
Gözlerine çektiğin sürme,
Yakanı kapatan melun düğme.
Yanında olup tutamıyorken elini,
Hangi saadet edecek hoş beni.
Kokunu alamıyorken burnum,
Viran görünür bağ, bahçe, yurdum.
Miski amberi değişmem senin kokuna,
Sonunda sen olursan gelirim yoluna.
İçindeki o çocuğu bastırma, bırak,
Evimizin içi nasıl da şen olur bak.
Korkma hiçbir şeyden, ki sen nicesin,
Dünyayı dize getirmiş bir Yüce millettensin.
Mayandan olan bir çocuk seni bekleyecek,
Koşarken yurdumuzun üstünde, bizi gösterecek.
O, yanına gelirken koşa koşa,
Bende sarılacağım sana usulca.
İşte o gün mesut olduğumuz gündür,
Kavuşalım, kaybolan günler ömrümüzdür.

Karalarken bir iki kelam, ezan okundu vesselam. Her fotoğrafta farklı çıkan o kıza, hakkıyla diyemedim aşkından yandığımı bu defa. Nesiminin dediği belayı aşk ile, nasiplendirdi beni Hüda onun ile. Böyle derde canım kurban, Ayşemin saçının teline bin ömrüm kurban.

Hakkari Yüksekova
24 Aralık 2023 17.05