Cevap veremez oldum, nasılsın sorularına.
Oysa ne kadar da basitti, ‘’iyiyim’’ deyip yalanlamak…
Ama gel gör ki yârim!
Dilime basit bir yalan bile uğramaz oldu…
Sen söyle ey illegal kederim,
Sen değil misin? Umursamadığım hayatımda,
Tek misafirim…
Mecnun-i çöllere döndü gecelerim.
Her ihtirasın dilindeki,
Tek heceyim…
Hani yorgan altında kendini toplayıp,
Her yerini örtmeye çalışırsın ama sonra
En ufak boşlukta içeriye dolan soğukluğu hissedersin ya…
İşte aynen böyle,
Çarpıyor çehreme,
Her boşluktan çıkan yargılar..!
Gecenin karanlığında kaybolmuş,
Bir çocuğun çaresiz ihtirasları var kalbimde…
Aynı korku, aynı saflık, ayni yitiriliş! ..
Tanıdık bir yüz görme umuduyla,
Koşarken sokaklarda,
Bende seni aradım aslında,
Kalbimin her odasında…
Ve gözyaşlarım kurudu yanaklarımda…
Kapalı kapılara kilit atar oldum.
Bu pervasız hayata bin soldum!
Beyazı karalayan, karaya anlam yükleyen,
Aynı ‘’Kalem’’ değil mi ki? ..
O zaman neden hala dönmekte,
Bu hayattaki solgun çark-ı felek…
Kül değil midir baki kalan,
Kısıtlı! Ateşte kavrulan çift yürekten…
Suskunluklarla boğulan,
Açılmayı bekleyen pencere! ..
Söylesene sevgilim,
Hayat ne kadar adil sence? ..
ARJEN
Kayıt Tarihi : 7.4.2012 18:53:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (2)