Nasılım Biliyor musun. Şiiri - Ercan Eyvaz

Nasılım Biliyor musun?
Mevsim rüzgarı kulaklarıma fısıldıyor şimdilerde seni.
Yalnızlık denilen bu kara mekanlarımda
Bir sözün ile aydınlık oluyorken gece
Yetmiyor artık sözünde gülüşünde
Nasılım biliyor musun?
Sensiz evim soğuk, ayaz fırtınalı ve yağışlı.
Alabora oluşlarım var pervasız savruluşlarım her gece.
Duvarımdaki o minik çatlağın
Kabuslarımda kanyon olup düşüşlerime... Tanıktır
Kabuslarla nefessiz uyanışlarıma her gece.

Ey yar ne güzel nefesini hissetmek
ne güzel selamını
ne güzel bakışını
ne güzel karakaşlarını
ne güzel gözlerini
ne güzel gülüşlerini izlemek.
Ne güzeldir bir bilsen.

Nasılım biliyor musun.
Mevsim rüzgarı fısıldıyor şimdilerde seni
Odam sen doluyor apansız.
Kuru dallarım açarken bir bir yeşerme çabasında
Dağ dağ'a bile kavuşur
Bak el ele tutuşur bu mevsimde
Sırf bana inat, bana inat tabiat bile.

Nasılım biliyor musun....?
Sende benim ellerimden tutmalısın
Beden topraklarım kuruyup çatlamakta
Ekme artık bu ayrılık fidanlarını kuru topraklarıma
Ansızın çıkıp, çat kapı gelmelisin bana.
Yağmalısın damla damla toprağıma
Avuçlarımı açıp gözüm kapalı
Ben emanetim ölene dek sana...

Nasılım biliyor musun???
Sensiz bu beden Alabora.