Nasıl Yaşanır Sensiz Bu Şehirde

Torba torba birikiyorum kuş konmayan penceremde
Dilimden dökülenleri aklıma kazıyorum
Zamansızca akıyor gözlerimden hüzün
Aramızda üç küs sıra üstüne oturup kilitlendiğim
Utangaç bir bakışın beni boşluğa atan
Geçmiyor gözlerinde zaman duruyor aylar, yıllar
Aylar yıllara sarılıyor kırık kollarıyla
Kayıyor bir yıldız gözlerinden kıvırcık saçlarıma
Temizleniyor ciğerlerimdeki katran döktüğün her gözyaşında
Okumak isterdim oysa o siyah zeytin gözlerini
Aklından geçenleri
Öpmek isterdim o helal yanaklarını
Okşamayı doğuyla batıyı bağlayan saçlarını
Açılmak isterdim döktüğün her gözyaşında bilinmez
diyarlara kulaç kulaç

Sahi nasıl yaşanır sensiz bu şehirde
Artık şehirler uzun
Aramızda bir dağ,soğuk ve kimsesiz
Zehirli bir yılan boynumu saran rüzgar
Bir yağmur olup arkandan sel olan döktüğüm gözyaşları
Oysa dokunmak isterdim bir gülüşüne,kaşına,gözüne,kirpiğine
Sarılmayı çok isterdim o çocuksu yüreğine
Artık açılmıyor telvesi eksik kahvemin kirpiklerimi saran buğusu
Kendi falıma bakıp umut bağlıyorum içimde büyüttüğüm sevgine

Dökülüyorum katran bir gecede beyaz sayfalara
Her şeyin rengi kaçmış her şey siyaha dönük
Alnımda beliren sahipsiz bir keder,bir hüzün
Taşıyor zamanla avuçlarıma sığmayan acım
Yokluğun bedenimde gezinen bir iğne,
telleri kopuk bozuk bir bağlama
Yaşımdan büyük kalbimin ritmi bozuk
Takılıp duruyor eski bir saat gibi
Zamanın bitmek bilmeyen gezintisine ait

Sahi nasıl yaşanır sensiz bu şehirde
Güneş doğar mı sen gidince
Çantamı takıp sırtıma arar mıyım seni
Sonra yorulup yorulup bir sigara sarar mıyım eskisi gibi
Artık sokaklar uzun ayaklarım yorgun
gözlerimi alan ışıltın yok
gölgen kaldı bir tek geriye
Dağ dağ büyüyor içimdeki sevgin inan
Baktığım her yüzde sen çıkıyorsun karşıma
Herkesin dilinde bir tek senin ismin
Rüzgara takılıp takılıp suratıma çarpan
Biliyorum yakında gideceksin
başına takıp o rengarenk yazmayı
elinde bavulun,sırtında çantanla
Bense penceremden bakıp sana
en sevdiğim gülü tutacağım elimde
Gideceksin yaş dökülen penceremin önünden
ve ben o gün anı defterime ekleyeceğim
son şiirimi ve en sevdiğim gülümü,
sonra çekip bu şehri ayaklarımın altına
haykıracağım ismini
selvi ağacı yaprağını dökünceye dek
durmadan,yemeden,içmeden.
Sonra sırtüstü uzanıp
yardıma muhtaç bir kaplumbağa gibi
yaşayacağım kimsesizliğimi,
çaresizliğimi en derinden
belki bir gün bu şehre uğrar
elimden tutup kaldırırsın diye.