“Gittiğin günden bu yana sadece uykularım saçmalaştı, bir de sana duyduğum özlem sıklaştı. Uyurken minicik bir güzel an’ımızı dahi düşünsem, rüyama girmen için büyük bir sebep oluyor. Kimi insanın inancı ve deyimiyle; rüyamıza giren insanlar da bizi özlerlermiş. Özlemediğin kanaatindeyim. Gitmek için çırpınan insan, geride bıraktığı insanı özlemez. Biliyorum. Bu belki de kendimizi kandırmak ve güzel bir yalana inanmak isteyişimizdir. Şunu bilmeni isterim ki; seni özlüyorum. Özlemenin yetmediği saatlerde ölmek nasıl olur diye düşünüyorum. Bilirsin az çok, insan olan yanım yaşamak denen uygarlıkla savaşıp duruyor. Her şey üst üste geliyor, ben hiç bir şeyin üstesinden gelemiyorum. Gözlerimin uykuyla verdiği savaşı, yaşamakla verseydim galip gelmiştim. Direniyorum, direndikçe yıpranıyorum, yıprandıkça heveslerim köreliyor. Heveslerim köreldikçe, insanlıktan uzaklaşıp vicdanımın sesini duyamayacağım yerlerde buluyorum kendimi. Sonra kısa bir uykudan uyanıyorum, rüyamda seni gördüğümü hatırlıyorum. Yarım yamalak kalmış oluyor her şey aklımda. Gözlerimin önünde minik gülümsemelerin, bakışın. Önce bilincim uyanıyor, hayatımda olmadığını biliyorum fakat ısrarla soruyorum kendime gitti mi diye. Gittin. Biliyorum. Hazmetmeye çalışıyorum, başaramıyorum. İnanmak istemiyorum belkide, gitmesini isteyeceğim en son insandın çünkü. Çünkü sende kendimi görmüştüm, bana yansımanı sevmiştim, beni anlamanı sevmiştim. Benim için sinirlenmeni bile çok sevmiştim. Zoruma gidiyor. Her rüyama girişinde tekrar tekrar gidiyorsun, uyandığımda defalarca yeniden terk ediliyorum. Biri uyandırdığında, gitti mi? diyorum, gitti diyor. Günlerce, belki de aylarca, kim bilir belki yıllarca yeniden terk edeceksin beni. Çünkü seni düşünmeyi, ve rüyama girmeni durduramayacak kadar çok seviyorum.
...Belki, sende halâ beni..”
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta