Nasıl Unuturum Seni Nasıl?

08.11.2004

Bir sonbahar günüydü,
Tuttu elimden canım annem.
Hava birazcık bulutlu ve nemliydi.
İçimde garip bir his,
Kalbimde küt küt atan bir ses,
Girdik okul bahçesinden içeriye,
Cıvıl cıvıldı bahçe.
Heyecanla koşuşan çocuklar,
Anneler, babalar, ablalar…
Biliyordum onlar da benim kadar
Sevinçli, coşkulu ve mutluydular.
Yüzünde gülücükler.
Dilinde şeker şerbet sözler
Bakışlarında buram buram şefkat olan
Gözlerinde sevgi bulunan biri daha vardı.
İşte o, benim öğretmenim,
Hayatıma yön veren yol gösterenimdi.
Tuttu elimden, aldı sınıfa.
Sonra saldı beni bilim deryasına.
Hayırlı olayım diye insanlığa.
Gülüm, menekşem, karanfilim,
Bozkırda açan papatyam,
Dağlarda yetişen sümbülüm dedi.
Titredi üzerime titredi…
Hep güldü, gülmeyi öğretti.
Yılmadı, çalıştı mücadeleyi öğretti.
Sevmeyi sevilmeyi, sevdirmeyi öğretti.
Kısaca bana hayatı öğretti.
Nasıl unuturum seni nasıl?
Bir gün değil senin günün asıl
Her gün senin, her gün senin.
Öğretmenim, Öğretmenler Günün Kutlu olsun!