Nasıl unuturum....

Yıl 1994 Kırıkkale’ye beraber geldik,
Bazen üzüldükse çok zaman güldük,
Düşerek,kalkarak bu günlere geldik,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Bilgili,edepli,görgülü, biraz da zengin,
Bırak Köyleri de Keskin’de yok dengin,
Boyun uzun ama,niye betin,benzin solgun,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Sesin güzel,ailen güzel,her şeyin güzel,
Dünyan güzel,inşallah olur ahirin güzel,
Kalbin temiz,sözün sağlam,özün güzel,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Her zaman gözümde o gülen yüzün,
Benim halim belli,devamlı hüzün,
Dengin değilim, katlandın bana her gün,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Arapça branşın derslere de girdin,
İdare ederek bu günlere kadar geldin,
Talebeye yardımda hep önde oldun,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Ben kolay kolay kimseye dost olmam,
Bu kadar uzun süreli arkadaş kalmam,
Sevmesem seninle,köyleri dolaşmam,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Üç dört yıldır derslerde beraber olduk,
Kızmadık birbirimize devamlı güldük,
Çocuklara beraber nazar duası okuduk,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Bütün arkadaşlarım senin gibi olsa,
İnsanlar gayretini,örnek alsa,
Huyu sana benzeyen dostlarım olsa,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Nereden çıktı emeklilik,çalışıyorduk,
Okulda hiç durmadan koşturuyorduk,
Gece,gündüz talebeye topluyorduk,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

Hüdayi der bende Hocam gibi olsam,
Eli açık,çalışkan olup sevilsem,
Benim halim böyle olmasa,ben de gülsem,
Nasıl unuturum seni,Kıymetli Hocam.

20.02.2010//KIRIKKALE
Hidayet Doğan