Nasıl severiz! ... Garip Çoban

Öyle ya, her kim sevgi(li) den habersizse kul ve köle kalacak dünyaya.
Ve ben benim sevimli zaaflarımdan yenilmiş olacağım şems vakti Estağfirullah'a.
Ve yalnız yüreğime hitap ediyor dualar. Ve benden habersizce kul ve köle kalacak yandığımda.

İçimde düşünen beni karşılıyor, her d/okunduğumda karışmış oluyor aşk.
İnsan insana bulutun toprağa çıplak bir benlikle titremesi gibi titremeli inşirahla.
İnsandır kendine bile benzemek istemeyen yanıyla, hem iyi, hem kötüdür vicdan meselesi, benlerin seni çağırışları.

Kuş uçar içinden sen uykudayken. Tam bir ünlem işareti gibidir gördüğün rüyalar.
Yaşam için değil, şems vakti kendi için dualarla kendinden yükselenlerin işidir aşk.
Gözyaşı kendi sınırlarını aşanın hedefini temsil eder şems vakti.

Ve oysa giden giderken ateşin yandığı yer ve küller kalıyor yalnız giderken gönül heybesinde.
Senin sana dua'da konuşmandan bir şey kaldıysa, şiirin henüz tamamlanmamıştır. Çile yolcusunu aşk hep hüzün makamında tutar.

Senin yüreğine dokunmamışsın hiç. Gölgelerin tutulmuşsa dünyaya. Kul olacak yüreğin nasıl olacak. Gönül deren'in yanından geçte, nasıl kavuşmak ister denize. Sana senden ne kalmış ki, şems vakti mevlasını bulanların g/özyaşlarının kokusu gelsin.

Mevlâna bir turna, Şems gurbetti. Aşk, aşık ile maşuku karşılaştırıp benlik sırlarını alıp çekilir aradan. Ölmeyene kadar, aşkın sırrını buldurmak için sevdirir kendini aşk.

Nemden hayli ağırlaşmış gökteki bulutlar. İz bırakmadan yok oluyor insan. Ölmeden sonbahar sisi çökmüş Ademoğlu'na.
Dua'dan geri aldığın bir şey yok mu, nasıl vereceğini bilendir O.
Ölü gerçek ölü değildir hiçbir zaman. Eğer ikra gönlünü aydınlatıyorsa, hiçbirine köle değilsin.

Gece gündüz dönüyorsa ve yine kendi gölgesinden uzaklaşıyorsa dua'da gönül. Geçecek işte o aşk, her hangi bir güzün sevgisiyle. Açıl gönül kapısı, kendi gölgesinden uzaklaşıp ayrılıyor bir sürü.

(Y.ed)