Nasıl Sevdim Seni Hiç Bilemedim

Nasıl sevdim seni
Hiç bilemedim….

Seni gördüğüm o ilk anlarda kütursuzca söylediğim yalanlar geliyor aklıma…
Kimdir kimin nesidir hesabını yapmadan, ömrüme eş olabir mi diye düşerdin içime…
Ben ise her defasında bakan gözlerimi sakınıp senden, sanki oda bana aşık olmuş gibi tavırlar sergilerdim kendimden…
Hep kandırdım kendimi beni seviyor diyerek, benden ayrılmaz, kopamaz, onsuz bırakmaz, bırakamaz… tabi son perde de neler olacağını bilmeden…

Evet! ! ! hicran bakışlı yarim…
Olan oldu sonunda yüreğim dilime düşüp konuşabildim seninle, yersiz belki aptal bahanelerle…
Nerden bileceksin ki ara ara gözlerinde kayıp giderken kalbimin derinden hızlı atışlarını..
Hiç bilmedin zaten, bilemezdin de…
Çünkü sana olan sevgim zamanla fırtınaları yırtarcasına çoğalırken habersiz kayıyordum gözlerinden..
Beni hiç sevmediğini bilerek ve bana ait olmayacağını kabullenerek kapıldım umutsuz Sevdaya.
Evet geldin…
Gelip düşüverdin hayatıma,
Topraktan yeni çıkan bir fidanın filizi gibi kabullenirken seni, nereden bilirdim ki suya değilde fırtına ve soğuğun verdiği sonbaharda ağacından umacak bir mededin olmadan düşen yaprak gibi, yerlerde kurumayı tercih edeceğini…
Sana ait tüm cümlelerimi ezberden son kez okudum.
Önce sensizliğe, Sonra varlığına selam verip
Helalleştim yüreğinle…
Yine de kızmıyorum, kızamıyorum sana vefasız yarim;
Bensizde yaşayabilecek iken beni seçip Kattın hayatının bikaç sayfasına.. Teşekür ederim…
Şimdi de şükür ediyorum ALLAH a sağ salim yaşayabiliyorum diye… Senden sonra…

Yalnızlığımın sorumluluğunu taşıyacak kadar da yürekli olduğumu düşünür ve söylerdim herkese gururla.
Geceler sancı olur işlerdi içime ama yüreğimde yaşattığım sevdamı düşündükçe, içime yayılan sıcaklık alıp götürürdü tüm sancılarımı…
Ben seninle bir ömür olmayı isterdim.
Ölümün yenilgisinde Aşkımızla ölümsüzlüğün simgesi olalım isterdimki.. Olmadı zaten…
Aslında önce seni ve senle birlikte herşeyimi kaybettim.
Yanımda yoktun.
Olsan sarılırdım sana sıkı sıkı.
Bırakmazdım, sıkılır, bağırır çağırırdın ama ben biraz daha fazla sarılırdım sana.
Biliyorum benden bağımsızdın, hiç sahip olamadım sana.
Olmakta istemedim aslında, çünkü hep yanımda olacaktın…
Ya da ben öyle sanırdım…
Galiba Gerçekten yoruldum,
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar,
Kendime kalbimi kanıtlamaktan,
Ve kanıtladığıma kendimi inandırmaktan,
Ve dahası kocaman bir sahada tek başına koşmaktan…!
Ve Gidişin işte…
Sen bir serçeydin, kendini martılarla bir tutardın sonra kırılırdın.. Bu kırılmaların yarasını ben sarardım ve acısını da kendime saklardım…
Kalmadı Artık.. Ne gücüm, nede takatim…
Her geçen saniye adını sayıklayarak ölüme adımlar atarken, Seni Mutluğuğa eş bırakıyorum…
Gidiyorum işte en sonunda Sensizliğin Meçhul yollarına…
Elveda Sevdiğim, Hiçliğim, YAZGIM.. Elveda…