Kırklı yaşımın başındayım,her yanım kırık dökük....Hiç bir şey düşlediğim gibi değilmiş diyorum kendime,hiç bir şey zaman geçtikce değişmiyormuş. Acılar aynı acı, sancılar aynı sancı.. Oysa bana 'Zaman her şeyin ilaçı' yalanını öğretmişlerdi.. Sabretmenin erdemi ve hatta dürüst olmanın erdemi...Yalanmış hepsi, avutmaca mı desem,yoksa hiç almadığın biletin teselli ikramiyesi mi!
Her şeyin 'Henüz' iyi olduğu günlerim de Otuz yaşındaydım.. Her geçen gün yeni bir şey katıyor sanıyordum hayatıma.. Hemen her gün Aşık olunacak bir şey veriyordu sana hayat kendince, böyle düşünüyordum yada olanca saflığımla... Nefes almanın anlamı yada anlamsızlığı henüz belirginleşmemişti o günlerde ve ben hep böyle olacak sanıyordum...Kırkımdayım şimdi..Geride neleri bıraktığımı düşünmek bile zihnimi alt üst ediyor. Bir zamanlar 'Ölüm ya bir adım ardımda, ya bir adım önümde' diyordum içim kan ağlayarak. Biri geçmişimdi kaybetme korkusunda olduğum,diğeri geleceğim..İkisini de kaybettim ve ortada yapayalnız,kederler içinde sıranın bana gelmesini bekliyor buldum kendimi...
Kırkımdayım,kırık dökük...Kırkımdayım Nefes almanın ne kadar ürkütücü bir şey olduğunu bilerek..Yaşanmış ne varsa geride kalmış, bir eski şarkı sanki unutulmaya yüz tutmuş. Ve ben kırkımdayım nice aşklardan uzak.
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
