Nasıl da Güzel Unuttun Beni

Nasıl da güzel unuttun beni… Sessiz, derinden, iz bırakmadan. Sanki hiçbir anımızın değeri yokmuş gibi. Bense her geçen gün seninle yaşadığımız o anıları zihnimde yeniden canlandırıyorum, her ayrıntıya sarılarak. Birlikte yürüdüğümüz sokaklardan geçerken, adımlarımın yankısı yalnızlığımı çınlatıyor. Senin adını bir daha hiç seslenmeyeceğim biliyorum, ama kalbimde hâlâ senin adın yankılanıyor.

Unutulmak, bir insanın hiç yaşamamış gibi hissetmesiymiş meğer. Her sabah kalktığımda, bir eksik uyanıyorum artık. Gözlerim seni arıyor, ama en iyi bildiği boşluğu buluyor. Geceleri uykusuzluğun sebebi bile sensin. Hayatımın kıyısında senin bıraktığın boşluğu kapatmaya çalıştım, ama her defasında o boşluk biraz daha büyüdü.

Sen beni unuttukça, ben seni hatırladım. Yalnızlığımın adı oldun, içimde yankılanan derin bir boşluk. Belki bir gün dönersin diye değil de, bir gün unutabilirim diye bekliyorum şimdi. Ama her geçen gün, senin yokluğunda kaybolduğumu hissediyorum. Sen unuttun, bense her gün biraz daha hatırlıyorum.