Nasıl Anlayabilirdim! Şiiri - Bünyamin Efe

Nasıl anlayabilirdim ki
Yoksulların da gururlu olduklarını
Soğan ve ekmeğine yaslanıp
Çağlar boyu yaşayacaklarını
Verdikleri sözleri de tohum gibi toprağa ektiklerini

Ağaran bir yığın gün olurdu öylece
Bilir bilmez uyanırdık
İhtiyarlar bakınırdı güneşin doğumuna
Ergen başaklar gibi eğerlerdi başını yine toprağa
Daha neler olurdu neler hep yaşanır, hep yaşanır
Hep yaşlanırdık sevimli sevimli

Hangi masalı seçsem de girsem gecenin koynuna
Saflaşırdım yüzüne bakınca güzel yüzlü kızların
Çiçekleri koparır koparır suya düşürürdüm
Ya da ben öyle yapardım ipimi çekenlere
Birinden birinin hainim olduğunu bilmezdim
Cambazların ipte yaşadığını
Kim söylemişti de ben bilmezdim

Utanırdım, anlamazdım utandığım şeylerin niye dudaklarımı titrettiğini
Birçok kere utanırdım
Ellerimi saklardım, parmaklarımı ezerdim cebimde
Cebimde birde tahta oyuncağım
Sende olurdu kulağım, sen ki başlayınca
Daha da utandırır, yere düşürürdün bakışlarımı
Sesini unutmaya çalışırdım
Şaşırırdım sana her defasında

Dağın üzerine çıkardım
Yaşamı sorardım ben ne kadar içindeyim
Nerde benim masalım ve kahramanlığım
Göç edenler, ektiği tohumları biçenler ve niceleri
Neresindeyim bu büyük kervanın
Geç kalmış akıncı gibi kanayan elimin ayasında
Sessizce ağlardım, saklandığım diplerde
Her acı gibi gelip geçerdi bunlar
Yine kahraman olur takılırdım rüzgâra

Bazen çok ağır gelirdi gövdem
İnsan dışı birşeyin beni anlamasını isterdim
Ekinlere, çiçeklere, çam dallarına anlatırdım masalımı
Nasıl anlayabilirdim ki, umudun insandan insana bulaştığını
Sen daha da ağır gelirdin, kalbim uçamazdı kırlara
Suları çekilen göğe bakamazdı ela gözlerim
Ekmeği, toprağı, ekini, çiçeği anlamayan insana
Niye anlatırdım ki masalımı
Suya, ışığa, ısıya ve de gördüğü resimlere
Para veren ne bilsin beni ve aslımı

Bünyamin EFE