Nasıl Anlatsam Şiiri - Ahmet Ziya Pektaş

Sana nasıl seslensem.
Sesimi nasıl duyurabilsem uzaklara.
Kuşların gittiği yöne ben de,
Ben de sesimi bıraksam.
Takılıp kuşların kanadına,
Bir umutta olsa,
Belki ulaşır gelir sana.
Ne içim, ne dışım.
Artık anlatacak bir şeyim yok gibi.
Anlatamadığım yüreğimi açsam sana.
Açsam yüreğimi,
Sıcacık avuçlarına bırakıp,
Susmanın tadına varsam.
Dudaklarımdan düşmeyecek kelimeler.
Avuçlarına bıraktığım kalbim,
Kalbimin sana özlemini dinleyeceksin.
Seni nasıl sevdiğini,
Ecele bile gülerek geçtiğini,
Mutluluğun en güzel şiirini,
Sensizliğin acı bestesini dinleyeceksin.
Sensiz çıktığım yolların,
Izdırap veren uzunluğunu.
Aç bir midenin,
Gönül tokluğunu dinleyeceksin.
Ta başlangıçtan ele alıp mutluluğu,
Zerre zerre işleyeceksin.
Yaşanmışları tekrar yaşayacaksın.
Yaşanmamış yıllarımıza daha sıkı,
Sımsıkı sarılacaksın.
Sensiz geçen her günün,
Başıboş sarhoşluğunu.
Saatlerin bitmez tükenmez,
Tören geçişini izleyeceksin.
Ve yüreğim.
Seni delicesine seven,
Şu gariban ve de mesut yüreğim.
Sürekli ayrılık darbesiyle sarsılıp,
Yine de,
Hasrete gem vuracak kadar,
Güçlü ve dimdik ayakta.
Senin için her şeyin iyisini,
En mükemmelini dileyen,
Her şeyden kıskanan şu kalbim.
Yine,
Sana çarpmaya devam edecek.
Yine deli gibi sevecek.
Ve,
Öyle bir dile gelecek ki kalbim.
Hiç bitmeyecek gibi anlatacak.
Yorulup ta sustuğu an,
Son bir söz,
Son bir söz daha duyacaksın dilinden.
Ölümüne sevdiğim, ölsem de seninleyim.