Nasıl Ağlamam Şiiri - Sadık Kocabaş

Gönül mülkü viran oldu sökülmez
Gözümden akan kan yere dökülmez
Hünkar dergahından gayrı bükülmez
Beli bükük kalsam nasıl ağlamam

Turnalar semahta döner dolanır
Suna gölde mahzun kalır dillenir
Zöhre yıldızından özüm nurlanır
Yolum sapa düşse nasıl ağlamam

Hızır yoldaş olsa canlar ocağı
Erenler ceminde sevgi kucağı
Nefesle tutuştu aşkın bıçağı
Nefis galip gelse nasıl ağlamam

Seyran eyler ruhum seyyah-ı alem
İkrar fermanıdır elde bu kalem
Cigerparem yandı, kalmadı çilem
Efendi kapısı nasıl ağlamam

Dervişin hırkası kirden arınmış
Hakikat meyinden cana sarınmış
Sırr-ı Hak içinde canlar barınmış
Selamsız sabahlar nasıl ağlamam

Ermişin gönlüne güneşler doğar
Bir kutlu tecelli zulmeti boğar
Gözyaşım sel olur içime yağar
Himmetden mahrumsam nasıl ağlamam

Yolumuz incecik kıldan da ince
Hakikat bellenir ömür bitince
Cemal-i nurunu canda görünce
Hasretle dolmuşam nasıl ağlamam

Kalemsiz Şair’im özüm deyişte
Kâmil mürşit yolu her bir işleyişte
Sadık’ın feryadı son bu gidişte
Menzile ermezsem nasıl ağlamam