Belki ile başlayan ve yaşanması yalnızca muhtemel olan vuslatımız bile birimizden birimizin hasta yatağına düşmesine bağlıyken, sen bana beni üzme diyorsun… Nasıl?
Biz birbirimizin kederinde bulmuşken kendimizi, daha hatırlamaktan acizken mutlu bir tek günümüzü… ki olsa kesin hatırlarız, yokken mutlu bir tek günümüz, sen bana beni üzme diyorsun… Nasıl?
Haftada 7 olan gün sayısı seni görebileceğim beş günle sınırlıyken… üstelik 24 saatin yalnızca üçte biriyken gözlerine bakabileceğim süre… Benim seni görebilmek umuduyla uyuduğum, kimi zaman görüp bahtiyar olduğum ama genellikle göremediğim, kahrolduğum uykularım varken… Sen bana beni üzme diyorsun… Nasıl?
Hayatta bir tek defa olan geç kalma hakkımı sana geç kalarak kullanmışım ben… Sana geç kalmışım ve bundan böyle hiçbir şey için acele etmemeye yemin etmişim… Bu geç kalmışlık içimi darlarken, içimi dağlarken ve dağlar kadar büyürken içimdeki sevdan, sen bana beni üzme diyorsun…Nasıl?
İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık
Biri benim, biri serseri kaldırımlar demiş şair… Kaldırımlar, in cin uykuda olduğu saatlerde hüzne boğulurken… O kaldırımlar ki benim hüznümün şahidi, efkarımın dinleyeni, seni bana getirenim ve seni benden götürenimken… Sen bana beni üzme diyorsun… Nasıl?
Bu sevdada hüzün yüklü… Bu sevda hazin sonlu… Bu sevda hazan mevsimi… Herkese göre yaprak düşer, yağmur yağar, kar yağar hazan mevsiminde… Bize göre belki bir Mayıs, belki bir Temmuz… Ama mutlak suretle hava hep ayrılığa gebe… Ve biz aslında yokuz. Biz birbirimizi birbirimizin yokluğunda bulmuşken, geç de olsa bulmuşken sen bana beni üzme diyorsun… Nasıl?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta