Nasıl Şiiri - Selahattin Koca

Söylediğin yalanlar boyunu aştı, bilesin.
Gelmeyeceksen söz verme, yakışmaz dile kir.
Benim de bir gururum vardı; nitekim,
Ayaklar altında, perişan, yerle bir.
​
Susuyorum, sanma ki cevabım yok,
Heybemde birikmiş cümleler, konuşmak zor.
Ayrıldı yollar, hikayenin hazin sonu,
Bir varmış bin yokmuş, berbat bir sunum.
​
Nasılsa tükenirim ardında yol aramaktan?
Nasıl düşünürsün bunu, nasıl geçerim haktan?
Nasıl olur, asılsız bir iftiraya kanmak?
Her nasılsa aramızda kopmayacak bağ var.
​
Ona güvenip, kendimi bırakırdım boşluğa,
Beni böyle ateşe atman hoş mu yar?
Sessizliğin ördü aramıza, aşılamaz taş duvar,
Bir hiç uğruna harcadın bizi, elinde ne var?
​
Yıktın hayalleri, enkazı kaldırmaya gücüm yetmez,
Ne yana gitsem çıkmaz sokak, istikamet ters.
Oynadığın masum rolü, inan kâr etmez,
Yaşananlar ibretlik, bana büyük bir ders.
​
Ödedim sevdanın faturasını, hem de nasıl,
Tutmuyor sana uzattığım el, artık vasıfsız.
Al senin olsun yalan dünya, üstü kalsın,
Ha varsın ha yoksun, benim için farksız.
​
Bakma öyle, iş işten geçti, çok geç uyandın,
Buz tutmuş ruhunu eritebilecek söz var mı?
Ben affetsem ne olacak, kalbim hâlâ dargın,
Aklım şansını zorlasa da, yokluğuna alıştım.