Nasihat Şiiri - Hüseyin Karahan

Sende ağlarsın bir gün kaldığında tek başına çaresiz
İçin içini kemirirken kaybolursun bu devranda sessiz
Hiç inanıyor musun var mıdır fani hayatta dertsiz
Toprak olacaksın gitmeyeceksin dünyadan kefensiz.

Hayat meşakkatli insanlık hiç oldu kayboldu arada
Göz görmez oldu akıl ise değeri hiç olmayan parada
İnsan olmak zorlaştı yardıma muhtaçlar kaldı iki arada
Ne çare kapanmaz oldu artık kanayan yarada.

Tebessüm etmek sadakadır hep esirger olduk
Yardıma gitmek yerine sessizce yerimizde durduk
Gün geçmiyor ki olmadık hastalıklar bulduk
Sonbahardaki yapraklar gibi bir bir solduk.

Bunca mazlumun ahı kalmaz yerde emin ol
Fesatlık düşünenler hayatımızda hayli bol
Yardıma muhtaç olana sen bari ger kanat kol
Zulümden uzaklaş birleşmektir tek çare yol.

Varsa elinde paylaş bak gör etmeyeceksin zarar
Gün geçtikçe artsa malın mülkün neye yarar
Duygulardan uzaklaşırsan karanlık bedenini kaplar
Güvenme zenginliğine sonunda sana mezar patlar.

Karanlığa baktıkça sessiz çaresizlik gelir akla
Bu kötü huyundan bir an evvel kendini temizle pakla
Görürsen eğer başkasının ayıbını içinde sakla
Sen; sen ol kimseye kötü ve kem göz ile bakma.

Zor olsa gerek çirkinin içinde güzelliği görmek
İhtiyaç sahibine malından bir parça vermek
Sana kötülük yapanlara çalışmalı bence sevmek
Adaleti doğru yaparsan güzel gelir sana ölmek.