Nasihat Şiiri - İbrahim Bayraktar

Herkes gönül eğlendiriyor karınca kararınca,
Çoğu aşktan dem vuruyor, yanına varınca,
İki kadeh atıp, kafan dumanlanınca,
Her sırrını ortaya döküyorsun arkadaş.

Yarını düşünmüyor, hep bu günü yaşıyorsun,
Gençlik elden gidiyor, yaşlanıyorum diyorsun,
Her geçen günü, aslında ömründen yiyorsun,
Dünler bir daha geri gelmiyor arkadaş.

Gençsin, güzelsin, çok da alımlısın,
Bir yerde yanlış varsa orada durmalısın,
Kim dost, kim düşman ayırmalısın,
Seni sevenleri kırmamalısın arkadaş.

Kendince haklısın belki, ben yanılmışım,
Sen düşünmesen de ben sana yanmışım,
Belki doğru yoldayım, belki yanlışım,
Her şeyi zaman gösterecek, arkadaş.

Bildiğim bir şey var, dost olan anlar,
Gönül yoldaşını bırakamaz onlar,
Bu sevda uğruna yansa da canlar,
Dostlar dostunu unutmaz arkadaş.

Benim aşkım gönlümde, dilimde değil,
Seni sevmemek inan elimde değil,
Senden vazgeçmek mi, bu mümkün değil,
Sen beni hiç anlamıyorsun arkadaş.

Gençlik, güzellik gidince elden,
Son nağmelerin hüzünlü sesi gelince telden,
Ve hala tatlı bir söz çıkıyorsa dilden,
İşte gerçek dostluk burada başlar arkadaş.

Aklından geçenleri bir okuyabilsem,
Keşke sözüm geçse de dur diyebilsem,
Böyle yaşam zor diyebilsem,
Sözüm sana kâr etmiyor arkadaş.

Neden susuyorsun, teşhis mi yanlış?
Kimine dost diyorsun, kimine zararsız,
Bana sorarsan hepsi de yararsız.
Sen kendine zarar veriyorsun arkadaş.

22.05.2001/ANKARA