Narsist Ben Şiiri - İzzet Erdem

Düşünmeyi düşündüm, maddeledim manâyı,
Müteemmil meczubun elinde sırlı asa,
Telkin verir de lakin biçmez kendi payını
Ne? Vazgeçmek mi? Asla, sürecek bu temaşa
Lime lime kesilmiş hazin öykü yok oldu,
Taşındı her beldeye, elde kalan ne oldu?
Sanal yokluk içinde tesadüfi bir uğur,
Tevazu zuhur eder, kibir uçar yok olur.
Zihniyette muammadan bir avaz ki sanırsın sur,
Benlerimin çatışması, nedir eksik? Nerde kusur?
İlmi- yakin ile seni, gördüm; müşahede ettim,
Araştır, kaç kişiyi tek bir beden avutur,
Kendi kendime söylem! Değil, bende “ben” fazla,
Bir “ben”im söyler durur, diğeri dinlemede,
Ucunda, ölüm bağlı çelikten bir halatla,
Çekerken bir “ben” ağlar, bir “ben”se güler, hazla,
Eğilsem suya, nazar eylesem buhar olur,
Feryat eden, kendine âşık, narsist, “ben” olur,’
Ben’imin hatasını başka ’ben’ler gizler de
Şeytanın günahına melekler ortak olur,
İlkel silahlar ile ilk verdiğim savaşta,
Mühlet verdim aklıma, seçti akla karayı,
Ayna tutuldu, çift ben, aynadaki “ben” kara,
Aynaya zift çektim ve ikinci ben yok oldu.