Narsist Şiiri - Mucurlu Kemal Özdemir

Aynaların olmadığı zamanlarda,
Narsis adında bir genç yaşardı.
Kahinler, bir şartla,
Ömrü uzun olacak dediler,
Sadece durgun suya,
Bakmamasını söylediler.
Birgün olanlar oldu,
Narsis kendini,
Durgun suyun başında buldu.
Suda görünce aksini,
Aşık oldu.
Giderek hissizleşti,
Olduğu yere kök saldı.
Nergiz çiçeği,
Adını buradan aldı.
Kendini aşırı beğenen insanlar,
Narsist diye anıldı.
Oysa narsis'in gördüğü,
Kendi yüzü değil,
Tanrının çehresiydi.
Tanrı ise,
Kendi ilahi benliğinden başkası değildi.