Nârın Meftunudur Nurdan Hoşlanmaz

Kâmil arifânlar nuru gösterse
Nâr’ın meftunûdur nurdan hoşlanmaz
Ataştır o seni yakacak dese
Esareti sever hürden hoşlanmaz

Cilâlı yüzleri ahmak bendeder
Kendi kendisine kişi kendeder
İzzeti nefsini edince heder
Cevher-î hakîkat, vardan hoşlanmaz

İyilik yapana nankörlük, neden?
Süfli ruh peşinde seyredip giden
Eşref-i mahlûkat kılınmış; beden
Üçü beşi sever Birrden hoşlanmaz

Dostun ektiğini kökünden söker
Götürür de dipsiz kuyuya döker
Azrail sadrının üstüne çöker
Kiri, pisi sever, pîrden hoşlanmaz

Emr-i bil ma’ruf nehy’i anil münker
Hak yolda gitmezsen mekânındır nâr
Hakîkat göstersen ediyor inkâr
Curûfkârlar cevâhirden hoşlanmaz

İSLÂMÎ der; bekliyorum koşmanı
Seddi Zülkarneyni yıkıp aşmanı
Haindir; münâfık Türkün düşmanı
Ulvî dîni mefâhirden hoşlanmaz