Narin’den, Onun Sesiyle Şiiri - İsa Melek

Gökyüzü ne zaman bu kadar alçaldı,
Yıldızlar neden bu kadar sessiz anne?
Elimi tutacak bir el yok artık,
Oyunlar yarım kaldı, oyuncaklar sessiz.

Bir kuş geçti az önce, kanadı kan içindeydi,
Rüyalar bile bana ağlıyor artık.
Çiçekler açmaz oldu mezar taşımda,
Ninni yok, masal yok, sadece soğuk…

Ben yine de bekliyorum seni,
Bir masal anlat bana, karanlık geçsin diye.
Çünkü anne, çocuklar karanlıktan korkar,
Elin ölüm bile olsa, kucakla beni, sar beni yine.

Hep soğuk mudur toprak, üşüyorum,
Karanlıkta aydınlık görüyorum, açamıyorum.
Dağlar sesler getiriyor beni arıyorlar anne,
Sen suskunsun, sesin yoksun!

Bir çığlık duyuyorum şeytanlar koşuşturuyor,
İnsan suretli tanıdık yüzler geliyor,
Korkuyorum, melekler gülümsüyor,
Hep böyle soğuk mudur toprak, anne!

Küçücüktüm, ellerim hala boya kokardı,
Bir defterim vardı, umutla çizdiğim,
Ama o eller… Elleriniz!
Neydi bu kadar öfke, kimden saklıyordunuz beni?

Şeytan cennete giremez sanırdım,
Oysa evimizdeydi, kokmuş ağızlarıyla hep gülümsüyordu.
Biri doğurdu, biri sustu, biri sakladı,
Toprağa ben değil adalet saklandı!

Bu dünya neden böyle sessiz?
Kimse duymadı mı içimdeki çığlığı?
Yastığım taş, battaniyem toprak şimdi,
Kayboldum, şimdi unutun Narin’i!

Artık susuyorum,
Çünkü sözler de yoruldu, çığlıklar da.
Ruhum bir kuş gibi hafif şimdi,
Uçuyorum, geride bırakarak kirli dünyayı.

Adalet unutmasın çocukları, ben Narin’dim.
Oynayamadığım oyunlarım kaldı yerde,
Belki başka bir çocuk gülümser,
Eğer siz uyanırsanız nihayetinde…