Narda Şiiri - Mahir Sürmelibey

Bir Nisan sabahı,
Dağlarda karlar eriyor.
Oturmuş gözlerime yalnızlık, eli silahlı;
İçime korku veriyor.

Adını aylar var ki Narda,
Bir kerrat cetveli gibi ezberliyorum.
Depremler oluyor içimde yokluğuna,
Üstümde yıkılmış duvar ağırlığı,
Boncuk boncuk terliyorum.

Hatırlar mısın?
Çocuktuk ikimiz...
Kibrit çöpünden ev yapmıştım sana,
Suluboyamda tükenmişti yedi renk.
Dudaklarının kırmızısını,
Gözlerinin yeşilini vermiştin.

Saçlarının siyahında şimdi odam,
Başım darda.
Yalnız bırakma beni n`olursun,
N`olursun Narda!

Isırgan otları ayakuçlarımda,
Kalbimin ortasında çakır dikeni;
Uykusuz geceleri sabaha kördüğüm bağlıyorum.
Bir de sen tel örgüler çekme umutlarıma,
Bir de mevsimsiz kışlar getirme Narda!
Başımda uğursuz baykuşlar dolaşıyor,
Öyle bir isyan ki içimde bu,
Öfkem korkularımı aşıyor.

Ayrılık dendi mi oturur,
Mendilleri gözyaşıyla yıkardım.
Sevmeyeyim diye bir başkasını Narda,
Yüreğimi yerinden çikardim.

Kesildi umutlarımın şahdamarı;
Kaç öldüm, kaç dirildim bilsen...
Bir ağaçta kırk yaprak,
Bir dalda on çiçek açar da;
Ben gönlüme sığdıramadım yalnızlığı,
Sığdıramadım Narda.