Nâr-ı Eşg Şiiri - Sümeyye Gedik

Eşg odunuyla yanmağana girye nedir ki?
Fehmle söndüren hakikat suyu olmasaydı
Söyleyin kim korkup karanlıktan küllenir ki
Bî-vefa âdemiye afitâb hiç doğmasaydı

Bağrını açmasaydı gevher-i toprak ana
Dönmezdi borân güz beşâretle ilkbahara
Yeşermezdi çölde elvân-i kallemiş vaha
Âh-ü firaz bulutlar cur’â ağlamasaydı

Döngün çekilmezdi dâr-ı fâni dünya derdi
Gâh ceh ila söylerdi gâh efârlı dinlerdi
İkâbla kanar dururken kalpte ipe gerdi
Destgir dildâr, fermanla yaranı sarmasaydı

Sergerdân gönlündeyken akıyor sevda seli
Elindeyken servi boylu dildârın sîr eli
Teberra-i kırıp yelkin atmazdın kalemi
Agâh düşünmeyle öykün yarım kalmasaydı

Beserek bir can yetmedi ki daldalı sana
Doyamadın içmeğe figanla kana kana
Ölüme yazgı fiske vurdu hâşrla her cana
Nâr-ı hüznü bahçede ayrılık olmasaydı