Nar-ı Aşkınla Yandım Şiiri - Ahmet Pekiyi

Anladım ki sevdiğim gönlümün şahı sensin.
Kalbim ezelden beri, senin tahtınmış meğer.
Avcuna hapsolmuşum, sen benden öte bensin.
Yokmuş şu hayatımda senden anlamlı değer.

İnan sensiz ne tadı ne tuzu var yaşamın.
Güzelliği kayboldu, gezdiğim her mekanın.
Sen gideli gülleri tek tek soldu dünyamın.
Rengi de ahengi de senmişsin bu cihanın.

Senden ayrı yediğim herşey sanki bir zehir.
İçtiğim sular bile, boğazımdan geçmiyor.
Yürüdüğümüz yollar şimdi azgın bir nehir.
Gözlerim selam veren dostumu da seçmiyor.

Bak seyre daldığımız, gökler nasıl da üzgün.
Saydığımız yıldızlar bana artık gülmüyor.
O mutlu gecelerin hakimi oldu hüzün.
Ay da dünyaya küsmüş, huzurla süzülmüyor.

Baktığım her noktada güzel resmin duruyor.
Zihnimin yelkenleri rüzgârına bağlanmış.
Hasret kokan günlerim gönlümü kavuruyor.
Nar-ı aşkına düşen şu bedenim dağlanmış.

Firakınla bağrıma, Sırat’ın yükü bindi.
Gittiğin gün işittim, sûr’un korkunç sesini.
Kıyamet kopmuş gibi, semâvât yere indi.
Aslında ruhum o gün verdi son nefesini.

Bastığım her yer senden bir hatıra taşıyor.
Adını haykırıyor; bana dağlar ve taşlar.
Can kafesimde benden öte bir, sen yaşıyor.
Gecem de gündüzüm de, seni anarak başlar.

İstanbul- 2009