Nâr'a Düştüm Şiiri - Süleyman Karacabey

NÂR’A DÜŞTÜM

Deli divâne oldum ummân-ı aşka daldım
Çöle saldım leylâyı aklı mecnûnda baktım
Gerçekmiydi hayalmi belki rüyâya daldım
Canânın hasretinden bağrımda ateş yaktım

Firar eyledi günler yılları yoğa sattım
Ne gündüzde uyudum ne gecelerle yattım
kırpmadım kirpiğimi sabaha kulaç attım
canânın hasretinden bağrımda ateş yaktım.

Gülmeyi terk eyledi hüzzamla baktı gözüm
Unuttum lisânımı kalmadı dilde sözüm
Cümle cümle tuz bastım yarama yandı öz üm
Canânın hasretinden bağrımda ateş yaktım.

Vurgun yedi ciğerim nefes alamaz oldum
Gülşende gonca gülken daha açmadan soldum
Acep neydi günâhım dertle çileyle doldum
Canânın hasretinden bağrımda ateş yaktım

Menekşe topladığım sevdânın yollarında
Filizlenip kök salan ağacın dallarında
Kuruyan her bir gülün o narin kollarında
Canânın hasretinden bağrımda ateş yaktım.

Azâbim nâr’a düştü gel birazda sen ara
Düşündükçe sevdânı azdı içimde yara
Bıraktım elimdeki uçurtmayı rüzgâra
Mavide umut gördüm bahtıma düştü kara
.
15/06/2009-Süleyman KARACABEY